Մի օր ուսուցչուհիս ինձ նմանեցրեց Ալեն Դելոնին, և ինքս ինձ հարց տվեցի՝ իսկ ինչո՞ւ չնմանվեմ իդեալին. Լեռնիկ Հարությունյան

Կյանքի, երազանքների, հիասթափությունների և այլ հարցերի մասին զրուցել ենք դերասան Լեռնիկ Հարությունյանի հետ:

Ինչպե՞ս  է անցել ձեր մանկությունը, որտե՞ղ, և այն ինչ հետք է թողել ձեր կյանքում:

Մանկությունս անցել է գեղատեսիլ Տավուշում, իսկ ամենամաքուր ու անկեղծ հիշողություններս կապված են հենց մանկությանս տարիների անշահախնդիր ընկերներիս հետ, և այդ տարիներն են հենց ինձ ձևավորել որպես մարդ, և հենց դա է նրա թողած հետքը իմ կյանքում:

Ինչո՞ւ դերասանի մասնագիտություն, դա երազա՞նք էր, թե՞ ուղղակի այդպես ստացվեց:

Երազանք չի եղել, երազել եմ ուրիշ մասնագիտության մասին, բայց մի փոքրիկ դիպվածի պատճառով մտքափոխվեցի, դա գուցե զավեշտ էր, կամ ճակատագիր: Դպրոցի ուսուցչուհիս ինձ նմանեցրեց Ալեն Դելոնին և ինքս ինձ հարց տվեցի՝ իսկ ինչո՞ւ չնմանվեմ իդիալին:

Ինչպե՞ս սկսվեց ձեր մասնագիտական ճանապարհը,  ո՞ր դերը ձեզ համար դարձավ ճակատագրական և հայտնիություն բերեց:

Առաջին քայլն այն էր, որ ընդունվեցի Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտ՝ չպատկերացնելով ինչ դժվարին ճանապարհ եմ անցնելու: Դժվարություններից մերթընդմերթ ընկճվում էի, բայց երբեք չեմ հիասթափվել, չեմ ընկրկել, պայքարել և հաղթահարել եմ: Այդ տարիներին էլ փոքրիկ դերակատարումներ եմ ունեցել, ինձ խոչընդոտել են իմ կոմպլեքսները, իսկ երբ ինստիտուտի ավարտական քննություններից հետո հրավիրեցին Գաբրիլ Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոն, կոմպլեքսներս իրենց տեղը զիջեցին ինքնավստահությանը և հիմա լուրջ եմ վերաբերվում ինձ հանձնարարած անգամ փոքրիկ դերերին՝ հասցնելով պրոֆեսիոնալիզմի:

Ձեր հաջողություներով, վստահ եմ, այսօր հպարտանում են ձեր հարազատնները: Իսկ երբ նոր էիք ընտրում այս ճանապարհը, աջակցո՞ւմ էի, թե՞ դեմ էին:

Հարազատններս թերահավատորեն էին մոտենում այս հարցին, քանի որ շատ կարճ ժամանակ էր մնացել պատրաստվելու ընդունելությանը, ես նույնպես վստահ չէի բայց նպատակս մեծ ուժ էր տալիս ինձ: Գուցե ճակատագիր էր, որ պետք է դառնամ դերասան, իսկ հարազատներս այսօր և՛ հպարտանում են ինձանով, և՛ դեմ չեն գնում որոշումններիս:

Ի՞նչ կարգախոսով է առաջ շարժվում Լեռնիկ Հարությունյանը:

Ընդհանրապես դերասանական կարգախոսս այն է, որ դերդ այնպես պրոֆեսիոնալ մատուցես, որ ստացվի խաբկանքի միջոցով հավատացնելը:

Կա՞ն դերեր, որոնք նպաստել են ձեր մտածելակերպի ձևավորման վրա:

Ակամայից բոլոր դերերն էլ ազդում են քեզ վրա, որովհետև այնքան ես աշխատում մտնել կերպարի մեջ, որպեսզի կարողանաս ճիշտ մատուցել և բավականին ժամանակ է պահանջվում, որ կարողանաս դուրս գալ: Հենց այդ ընթացքում է փոխվում մեր մտածելակերպը, բայց գիտակցաբար աշխատում ենք վերցնել լավը:

Ձեր խաղացած դերերից ո՞րն է ձեզ ավելի հոգեհարազատ, և ի՞նչ դեր կուզեիք խաղալ

Եթե դերը հոգեհարազատ չի լինում, չեմ էլ ընդունում, իսկ եթե ընդունում եմ, խաղում եմ հոգով և սիրով: ՈՒ երազած կերպարս Հուլիոս Կեսարն է, չնայած ոչ թե երազում եմ, այլ կուզեի խաղալ:

Եթե չընտրեիք այս ճանապարհը, հիմա որտեղ կլինեիք ու ո՞ր ոլորտում:

Ինձ թվում է երաժշտության մեջ կլինեի, որովհետև ինքնուս երաժիշտ եմ, նույնիսկ կարող եմ ասել, որ երաժշտությունն իմ հոբբին է:

Այսօր շատ դերասաններ քաղաքականությամբ են զբաղվում: Հնարավո՞ր է մի օր էլ ձեզ այդ ոլորտում տեսնենք:

Ամեն մարդ պետք է ինքն իր գործով զբաղվի, ես ինձ չեմ տեսնում քաղաքականության մեջ, դա իմ գործը չէ:

Եթե հնարավոր լիներ ժամանակը հետ տալ, ինչ կփոխեիք ձեր կյանքում:

Ոչինչ չէի փոխի, ես գոհ եմ ինձ բաժին հասած ճակատագրից:

Ինչ խորհուրդ կտաք սկսնակ դերասաններին:

Կարդալ, կարդալ, կարդալ:

Ի՞նչ երազանք ունի Լեռնիկ Հարությունյանը:

Անձնական կյանքում և ողջ հայ ժողովրդին խաղաղություն եմ ցանկանում, ապրենք, արարենք խաղաղ հայրենիքում:

Հարցազրույցը՝ ՎԱՀՐԱՄ Վարդանյանի