Մասնագիտության, քաղաքականությամբ զբաղվելու, պատերազմի և այլ թեմաների մասին զրուցել ենք ռեժիսոր, մուլտիպլիկատոր Դավիթ Սահակյանցի հետ:
Եթե ոչ ռեժիսորի մասնագիտությունը, ապա ո՞ր մասնագիտությունը կլիներ ձերը։
Դժվար է ասել, երբ արդեն զգում ես, որ գտել ես քոնը, տարբեր տարիքային էտապներին տարբեր երազանքներ եղել են՝ ֆուտբոլիստից սկսած, տիեզերագնացով ավարտված: Այնպես որ ամեն ինչ էլ տարբեր էտապներին ցանկացել եմ դառնալ, բայց այսօր հստակ կարող եմ ասել, որ ուրիշ բան երբևէ չէի ցանկանա, քան հենց այն, ինչով զբաղվում եմ։
Եթե հնարավորություն ունենայիք ևս մեկ անգամ ապրելու այս կյանքը, կընտրեի՞ք այն ճանապարհը, որով անցնում եք մինչ օրս։
Կարծում եմ՝ այո: Հուսով եմ՝ դեռ շատ ժամանակ կա և կյանքի շատ ավելի հետաքրքիր էպիզոդների եմ սպասում և կարծում եմ՝ վերջնական պատասխանը կարող ես տալ միայն ճանապարհիդ ավարտին։
Այս էտապին, այո՛ իհարկե, բոլոր այն մարդկանց, ում ես հանդիպել եմ իմ կյանքում՝ ընկերներս, ծնողներս, շատ եմ գնահատում և կարծում եմ, որ կցանկանայի նույն մարդկանց հետ ապրել ուրիշ նոր կյանք։
Երբևէ եղե՞լ են հիասթափություններ ձեր մասնագիտության հարցում, որ զղջացել եք։
Ո՛չ, առիթ չեմ ունեցել, նախ ցանկություն կա ավելի կատարելագործվելու և միակ բանը, ինչի համար զղջացել եմ, ժամանակն է, որ վատնել եմ այս կամ այն անկարևոր բաների վրա: Հիմա միակ բանը, որի համար կարող եմ ափսոսալ, կորցրածս ժամանակն է, բայց ոչ երբեք այն մասնագիտությունը, որով զբաղվում եմ։
Ինչպե՞ս կվարվեք, եթե երկու կարևոր բաների միջև ընտրություն անելու լինեիք:
Կցանկանայի երբեք նման ընտրության առաջ չկանգնեմ: Նույնիսկ չեմ պատկերացնում, որ մեկ բան պետք է ընտրեմ։ Հուսով եմ, որ այդպիսի ընտրության առաջ չեմ կանգնի:
Ունե՞ք նոր մտահաղացումներ նոր մուլտֆիլմերի ստեղծման համար։
Այո՛, իհարկե, կան մտահաղացումներ նոր մուլտֆիլմերի, լիամետրաժ ֆիլմերի, սերիալների և ուսուցողական ֆիլմերի:
Ըստ ձեզ մուլտֆիլմը պետք է ուսուցանի՞, թե՞ զվարճացնի։
Ցանկացած բան առաջին հերթին պետք է մարդուն կրթի և որքան ավելի հետաքրքիր դու կրթես, դա էլ որոշ չափով ժամանցային կարող է դառնալ, բայց հիմքում միանշանակ պետք է կրթությունը լինի։
Երբևիցե մտածե՞լ եք ձեր կյանքի պատմության մասին ֆիլմ նկարել։
Ո՛չ իհարկե, կարծում եմ շատ ավելի հետաքրքիր կյանքեր կան: Երբեք այդպիսի մտքեր չեն եղել։
Ըստ ձեզ ի՞նչ հեռանկար ունի մուլտիպլիկացիան այս գերզարգացած դարաշրջանում։
Բանը նրանում է, որ մուլտիպլիկացիան և անիմացիան շատ պահանջված են այսօր և գնալով տենդենցը գնում է նրան, որ անիմացիան իսկապես իր ուրույն տեղն ունի և վստահ եմ, որ միայն զարգացում է ապրելու և պահանջարկն աճելու է։
Պարոն Սահակյանց, դուք նաև «Kill Dim» անիմացիոն սերիալներ եք նկարում, որտեղ միշտ թշնամու զինվորները հիմար իրավիճակում են հայտնվում: Ինչո՞ւ որոշեցիք նման նախագիծ իրականացնել:
Նախ՝ ոգեշնչելու մեր զինվորներին, ովքեր կանգնած են սահմանին։ Գոյություն ունի սատիրայի և հումորի մի հատված, որտեղ որպես աջակցություն բանակին՝թշնամու հանդեպ ինչ-որ ծաղրանկարներ են տպագրվում, մենք էլ որոշեցինք այդ ծաղրանկարները անիմացիայի վերածել և այդպես ստեղծվեց պրոեկտը։
Պատերազմից հետո շարունակելո՞ւ եք անիմացիոն սերիալների շարքը:
Ո՛չ, քանի որ պատերազմի օրերին հասցրեցինք երկու հոլովակ նկարել, բայց այս էտապում կարծում եմ՝ պետք է հասկանալ, թե ինչ եղավ այդ օրերին, և մենք ինչու պարտվեցինք: Եվ կարծում եմ, որ նույնիսկ եթե ժամանակի ընթացքում վերականգնվի այդ պրոեկտը այն կունենա այլ ֆորմատ։
Պատերազմը բոլորիս կյանքում մի հետք թողեց ու փոխեց մեզ։ Ի՞նչ փոխեց ձեր մեջ։
Ամեն ինչ։ Շատ կարևոր գաղափարներ մեկ էլ հասկանում ես, որ այդքան էլ կարևոր չեն, մի քիչ արժեհամակարգն է մարդու փոխվում, երբ տանում ես նման ցավալի և խայտարակ պարտություն, որը որ նաև ունի դավաճանության հատկանիշներ: Բնականաբար պետք է շատ ավելի լուջ նայել այդ ամենին, ինչ կատարվեց և շատ լուրջ եզրակացություններ անել։
Իմ կյանքում փոխվեց այն, որ ես սկսեցի ավելի լուրջ վերաբերվել այն ամենին, ինչ կատարվում է։ Մի քիչ հանգստություն կար ժամանակին, բայց հիմա պետք է վերաարժևորես ապրածդ ամեն մի օրը, արածդ ամեն աշխատանքը։ Եվ շատ ավելի լուրջ վերաբերվես այն ամենին, ինչ անում ես։
Այսօր մեր երկրում բազմաթիվ խնդիրներ կան, ամենից շատ ի՞նչն է ձեզ անհանգստացնում։
Պառակտումը՝ ժողովրդի մեջ, ազգի մեջ, բնակչության մեջ։ Կարծում եմ՝ դա ամենասարսափելի բանն է, որը թշնամին միշտ օգտագործել է և հասել է հաջողության։ Եվ կարծում եմ, որ մեր կործանման պատճառը հենց դա է առաջին հերթին, և դա ամենամեծ ցավ պատճառող բանն է։
Անցած խորհրդարանական ընտրություններին դուք ևս մասնակցում էիք, ինչո՞ւ որոշեցիք մտնել քաղաքականություն:
Ես որոշեցի իմ փոքր լուման դնել, իմ մասնակցությամբ աջակցել բանակին: Հիմա շատ կուզեի, որ իսկապես իշխանափոխություն լիներ, որ կարողանայինք ավելի լուրջ վերանայել, վերաքննել և հասկանալ, թե ինչ է կատարվում։ Իմ քաղաքականության մեջ մտնելը կարծում եմ՝ եզրափակվելու էր նրանով, որ ես հնարավորություն կունենայի մշակույթին ինչ-որ մի բան տալու: Իմ մասնակցությունը պայմանավորվեց դրանով։
Եվ իմ վերջին հարցը՝ ասում են, որ հատկապես պատերազմից հետո դժվար է դարձել երազելը, դուք դեռ շարունակո՞ւմ եք երազել:
Այո՛ իհարկե, երազում եմ, առանց երազանքի կարծում եմ ցանկացած մարդ կկործանվի։ Իմ երազանքն այլևս չեմ կապում միայն ինձ հետ, կամ թեկուզ հարազատներիս հետ, կապում եմ շատ ավելի մեծ քանակի մարդկանց հետ և կոնկրետ երկրի պետականության հետ:
Հարցազրույցը՝ ՄԵՐԻ Ավագյանի
