Զրուցել ենք Nemra խմբի մեներգիչ Վան Եղիազարյանի հետ:
Վան, ենթադրում եմ, որ Ձեր անունը Վան քաղաքի պատվին է. եղե՞լ եք այնտեղ
Այո անունս Վան քաղաքի հետ է կապված, նախնիներս Վանից են: Երբեք չեմ եղել այնտեղ, շատ եմ մտածել գնալու մասին, բայց վերջնական որոշման չեմ եկել, քանի որ գրեթե վստահ եմ, որ չեմ տեսնելու այն, ինչ պատկերացրել եմ մանկուց:
Մենք բարդ ժամանակներում ենք ապրում։ Ի՞նչն է Ձեզ ամենից շատ անհանգստացնում և դուք ձեր մեջ այս դժվարությունների հաղթահարման համար ի՞նչ տարբերակներ ունեք:
Ինձ ամենից շատ անհանգստացնում է հասարակության մեծամասնության չար լինելը, ես 28 տարի է ապրում եմ այս երկրում, միշտ լսել եմ, որ հայերը բարի են, կամեցող են, սիրով են, հյուրասեր են, բայց հիմնականում տեսել եմ հակառակը:
Իհարկե, անսահման բարի ու լավ մարդիկ էլ կան, բայց ընդհանուր հասարակությունը կեղծավոր է և չկամեցող, գուցե բոլոր երկրներում է այդպես, չգիտեմ: Այս ամենը հաղթահարելու համար իմ տարբերակը երաժշտությունն է:
Յուրաքանչյուրիս կյանքում հիշարժան է մեր մանկության տարիները։ Կպատմե՞ք ձեր մանկությունից։
Սովորական մանկություն եմ ունեցել, դպրոցում շատ լավ եմ սովորել, բայց ատել եմ դպրոցը, քանի որ տանել չէի կարողանում շուտ արթնանալը: Իսկ բակում անմոռանալի մանկություն եմ ունեցել, շատ ուրախ ու անհոգ:
Երբվանի՞ց և ինչո՞ւ սկսեցիք զբաղվել երգով։
2011 թվականին 19 տարեկանում մոտեցա բարձրախոսին, մինչ այդ երբեք մտքովս չէր անցնի, որ պետք է երգեմ: Երգեցի, քանի որ հասկացա, որ ոչ ոք ինձնից լավ չէր կարող զգալ իմ գրած երգերը:
Ին՞չ դեր ունի հավատքը Ձեր կյանքում։
Ես ցանկանում եմ հավատալ, ես հավատում եմ, բայց չեմ սիրում խոսել այդ մասին, անգամ ինքս ինձ հետ, այդ ամենը ենթագիտակցության մեջ ու զգայական դաշտում է:
Այս տարիների ընթացքում Ձեր հեղինակային երգերից ո՞րը դարձավ Ձեզ համար այցեքարտ:
Հեղինակային երգերից այցեքարտ դարձավ I’m a liar երգը, քանի որ ներկայացրինք այն «Դեպի Եվրատեսիլին» և մեծ լսարանի կողմից շատ սիրվեց:
Այսօր, ցավոք, ժամանակներն այնպիսին են, որ կարծես թե մենք միշտ շտապում ենք ու չենք հասցնում, օրինակ՝ գիրք կարդալ: Մեր սերնդակիցներին հաճախ են մեղադրում չկարդալու մեջ, իսկ դուք հասցնո՞ւմ եք կարդալ, և ո՞րն է եղել Ձեզ համար ամենատպավորիչ գիրքը:
Գրքերի հետ կապված ես մի փոքր այլ պատկերացում ունեմ: Հիմա շատ է տարածված այդ կարծրատիպը, որ գիրք կարդալը դա մի վեհ կարողություն է: Իրականում գիրք կարդալու մեջ ոչ մի արտասովոր բան չկա, շատ կարևոր է, թե ով է կարդում այդ գիրքը և ինչ գիրք է կարդում: Գիրքը մարդը կարդում է ինքն իր համար, իրեն զարգացնելու, ինֆորմացիա ստանալու կամ ժամանցի համար: Գլուխ գովելու կամ իրեն կողքիններից բարձր դասելու ոչինչ չկա: Նույնն է, որ շատ երգեր լսած լինես ու քիթդ բարձր պահես դրա համար: Ոչ ոք ոչ մեկին չի կարող մեղադրել գիրք չկարդալու մեջ, դա նույնն է, ինչ մեկին մեղադրես ֆիլմեր չնայելու մեջ:
Առաջ երբ հեռուստացույց կամ ինտերնետ չի եղել, մարդիկ իրենց ժամանցն անցկացրել են գրքեր կարդալով, ինչպես հիմա սերիալներ են դիտում: Կան հիմար գրքեր և կան հանճարեղ արվեստի գործեր: Ինչ վերաբերում է ինձ, ես ավելի շատ սիրում եմ պոեզիա կարդալ և կենսագրական գրքեր, նաև փիլիսոփայական: Բայց ինչպես ֆիլմերի, դերասանների, ռեժիսորների, փողոցների անուններն ու վերնագրերը և իմ գրած երգերի բառերը, ես այդ ամենը մտքիս մեջ չեմ կարողանում պահել: Բայց շատ հարցազրույցներ եմ տվել այդ թեմայով ու ասել եմ իմ ամենասիրելի գրքերի անունները:
Մի փոքր «Նեմրա» խմբից. ինչո՞վ էր զբաղվում խումբն այս մեկ տարվա ընթացքում, երբ փակ էին ակումբները, համերգներ չէին թույլատրվում:
Խումբը բավականին ծանր շրջան ունեցավ այդ ժամանակահատվածում և անգամ մինչ հիմա, քանի որ շատ կարևոր հրավերներ ունեինք մի քանի երկրներից, բայց դրանք չեղարկվեցին քովիդի պատճառով: Բայց անգամ այդ ընթացքում մենք կարողացանք մեզնից կտրելով խմբի համար նոր երգեր ու տեսահոլովակներ ներկայացնել, ունենալ անվճար օնլայն համերգներ և կարծում եմ՝ հանդիսատեսը չհասցրեց շատ կարոտել մեզ:
Շատ երգիչներ, երաժիշտներ կան, ովքեր անորակ երաժշտություն են մատուցում և պատճառաբանում են, որ պահանջարկը դա է: Ի՞նչ կարծիք ունեք դուք՝ պահանջա՞րկն է ստեղծում առաջարկ, թե՞ հակառակը:
Պատճառաբանել, որ պահանջարկը դա է, ու անել այն, ինչ դու համարում ես վատը, ցանկացած ոլորտում, անընդունելի է ինձ համար: Ես հարգում եմ բոլոր այն մարդկանց, ովքեր անում են իրենց գործը, քանի որ սիրում են ու իրենց կյանքն են դնում այդ ամենի մեջ, անկախ նրանից ես կամ որևէ մեկն այն կհամարի անորա՞կ, թե՞ որակյալ: Իսկ առհասարակ, իմ կարծիքով առաջարկն է ծնում պահանջարկ, քանի որ հասարակության երևի 10%-ն է ինքն իրեն գտնում այն, ինչ սիրում է, մնացածը սիրում են այն, ինչ մատուցվում է իրենց, իսկ Հայաստանում, որքան ես կամ՝ 28 տարի, հիմնականում մատուցվել է անորակ երաժշտություն, երևի այդպիսի երգեր լսող ժողովրդին ավելի հեշտ է կառավարել և այդ երևույթը բոլոր երկրներում է:
Եվ անորակությունը, երբեմն ոչ թե տեխնիկական առումով է, այլ հոգևոր: Եվ շատ տարօրինակ է, որ հայերի մի մեծ մասը թուրքերին թշնամի համարելով և ատելով, պաշտում է թուրքական ելևէջներով երգերը, քրիստոնյա լինելով՝ պաշտում են մուսուլմանական կլկլոցներն ու մուղամը, մեքենայում լսում են բարձր այդ ամենը և մեքենայի վրա գրված է պաթոսային կեղծ հայրենասիրական լոզունգներ: Այդ ամենը իրար հետ վերցրած ես չեմ հասկանում:
Այսօրվա շոուբիզնեսյան բազմազանության մեջ դժվա՞ր էր գրավել այն տեղը, որն այսօր ունի ձեր խումբը:
Ես դեռ կասկածում եմ, որ Հայաստանում շոուբիզնես կա, էլ ուր մնաց համարեմ, որ մենք դրա մեջ ենք: Մենք առանձին մեր գծով գնում ենք: Իրականում այն կետին, որին հասել ենք, բարդ էր հասնելը, քանի որ առանց գումարի, առանց հովանավորների, առանց շողոքորթելու, այն էլ որպես ստեղծագործող ռոք խումբ, ֆանտաստիկայի ժանրից է Հայաստանում հասնել մի բանի: Շատ բարդ էր, բայց նաև շատ հաճելի ճանապարհ էր: Ամեն դեպքում ես կարծում եմ՝ սա դեռ սկիզբն է:
Խմբային աշխատանքներում որքան էլ իրար հասկացող մարդիկ լինեն, միևնույնն է՝ վեճերը շատ հաճախ անխուսափելի են լինում: Ինչպե՞ս է ստացվում ձեր աշխատանքը, վեճեր հաճա՞խ են լինում:
Վեճեր հաճախ են լինում, բայց չեմ հիշում այնպիսի դեպք, որ 10 րոպեից ավելի տևի նեղացվածությունը իրարից: Մեր խմբում չորսս էլ անհատներ ենք, շատ հարցերում շատ տարբեր մտածող: Բայց այն, ինչ ընդհանուր է ավելի ծանրակշիռ է, քան մնացած տարաձայնությունները:
Այժմ ինչո՞վ եք զբաղված, ի՞նչ նորություններ ունեք երկրպագուների համար։
Այժմ զբաղված ենք տեսահոլովակներ նկարահանելով, երկուսն արդեն նկարել ենք, մնում է մոնտաժները, ձայնագրում ենք նոր երգեր և ունենալու ենք շատ համերգներ:
Հարցազրույցը՝ ՍԻՄՈՆ Քահվջյանի
