Շատերը հիշում են նրան, շատերը` դեռ նոր հիանում: Երիտասարդ, տաղանդավոր, տպավորիչ՝ իր գրագետ խոսքով, խարիզմատիկ արտաքինով և ազդեցիկ ձայնով: Citylife.am-ի հյուրն է լրագրող, հաղորդավար Դավիթ Գրիգորյանը:
Citylife.am –Դավի՛թ, մտովի վերադառնանք մանկություն. ինչպիսի՞ն եք հիշում ձեզ, և ի՞նչ են պատմում ծնողները մանուկ Դավիթի մասին:
Դավիթ –Եղել եմ հանգիստ, հանդարտ երեխա, չարաճճի չեմ եղել: Միշտ ինձ համար զբաղմունք գտել եմ: Մեքենաներ շատ եմ սիրել, ունեցել եմ տարբեր մակնիշների, տարեթվերի մեքենաների հավաքածու: Դա մեծանալու և իրականն ունենալու ցանկությունն էր:
Citylife.am -Առաջին մասնագիտությամբ երաժիշտ եք, որից հետո մուտք եք գործում արվեստի աշխարհ, այնուհետև լրագրություն, հաղորդավարություն, որից հետո աշխատում եք ոստիկանական համակարգում: Ինչպե՞ս եղավ իրարից տարբեր մի մասնագիտությունից դեպի մյուսն անցումը:
Դավիթ –Կարծում եմ, որ այդ բոլոր մասնագիտությունները ինչ-որ կերպ միմյանց փոխկապակցված են: Դրանք առնչվում են մեդիային, մշակույթին, արվեստին: Բացի այդ ես տարբեր մասնագիտություններ բացահայտելու հիվանդություն ունեմ: Եվ եթե նույնիսկ երկու տարվա ընթացքում մի նոր բան չեմ փնտրում, ինձ զարգացող և բավարարված չեմ զգում: Նոր մասնագիտություններ ձեռք բերելն ինձ համար ինքնակատարելագործման լավագույն միջոց է:
Citylife.am -Ո՞ր մասնագիտությունն է ավելի հոգեհարազատ:
Դավիթ –Դժվար է պատասխանել, որովհետև այնտեղ, որտեղ կա ստեղծագործելու հնարավորություն, ինձ համար հարազատ է: Հոգեհարազատ է լրագրությունը, քանի որ դրանով զբաղվել եմ ավելի քան 10 տարի: Շատ եմ սիրում տեսախցիկը, տեսախցիկի առաջ ինձ բավականին ազատ եմ զգում, ընկերություն եմ անում տեսախցիկի հետ: Սակայն դժվար է առանձնացնել այս մասնագիտություններից որևէ մեկը:
Citylife.am -Բավականին ռոմանտիկ եք. դա կարելի է հասկանալ անգամ հետևելով ձեր Ֆեյսբուքյան էջին, դժվար չէր լինելով այդպիսին` մարմնավորել ավելի կոպիտ, կյանքի հանդեպ չարացած Աբելին:
Դավիթ –Դժվար է, բայց կարծում եմ դերասանի ամենալուրջ և կարևոր ունակություններց մեկը դերը վերապրելն է: Դա սցենարային խնդիր է, սցենարը երբեմն դառնում է հակասական, և չես հասկանում` ինչպիսին ես դու: Ես փորձում եմ կերպարի մեջ ներդնել մի տղայի արդարացված կոպտությունը, ով կյանքից բազում հարվածներ է ստացել:
Citylife.am -Սա դերասանական ասպարեզում ձեր առաջին փորձն է, ինչպե՞ս եք գնահատում ձեր խաղը, գո՞հ եք ինքներդ ձեզնից:
Դավիթ –Ես երբեք ինքս ինձնից գոհ չեմ և չեմ էլ լինելու, եթե վայրկյան անգամ գոհ եղա ինքս ինձնից, ես կկանգնեմ: Իմ խաղի մեջ թերի եմ համարում համոզելը, դերասանական վարպետությունը, գուցե ծայրահեղ է հնչում, բայց ամեն դեպքում, երբ որևէ բանից գոհ ես լինում և համարում ես, որ այն արդեն քոնն է, կորցնում ես: Մարդը միշտ աշխատելու և առաջ գնալու տեղ ունի:
Citylife.am -Ընդունու՞մ եք քննադատություններ, ո՞վ է ձեր առաջին քննադատը:
Դավիթ –Եթե առողջ և մասնագիտական քննադատություն է, միանշանակ ընդունում եմ, իսկ խոհանոցային մակարդակի քննադատություններին լուրջ չեմ վերաբերում: Առաջին քննադատը մայրս է, արդեն նաև կինս:
Citylife.am -Դավի՛թ, բավականին ակտիվ եք սոցիալական կայքերում, ի տարբերություն շատ հայտնիների` գաղտնի չեք պահում ձեր անձնական կյանքը, մտավախություն չկա՞ չափից շատ հասանելի դառնալ հանրությանը:
Դավիթ –Ես ինձ չեմ համարում արտասովոր կերպար և ծայրահեղ քայլերի չեմ դիմում շատ քննարկվող լինելու համար: Եթե նույնիսկ անձնական կյանքս որոշակիորեն հայտնվում է համացանցում, դա լինում է հավասարակշռված, թույլատրելի և անգամ օրինակելի:
Citylife.am -Դավիթ նաև ստեղծագործում եք, ունեք մի ստաղծագործություն` “Մատնահետք”-ը, որտեղ քննադատում եք երիտասարդ սերնդին, մի՞թե սերունդն այդքան վատն է, թե՞ դուք եք պահպանողական:
Դավիթ –Դա գրել եմ Գերմանիայում գտնվելիս, զուտ համեմատում էի մերոնց ու եվրոպացիներին, ովքեր կենցաղից ուղղակիորեն դուրս են եկել: Պահպանողական լինելը արդեն դարձել է ձևական` սկսած երիտասարդ զույգերի գաղտնի հանդիպումներից մինչև հասուն մարդկանց անիմաստ և աննպատակ չանկեղծանալը, խնդիրներ ստեղծելը: Մենք խնդիրներ սիրում ենք, դա մեր ազգի գենետիկական կոդում է գրված: Ստեղծագործությունը հավանաբար գրել եմ ինչ-որ լուրջ բանից ազդված, բայց վստահ եմ, որ մեր մեջ կան այնպիսի փայլուն ուղեղներ, որոնք, լինելով փոքրաքանակ, կարող են մեծամասնությանը տանել իրենց հետևից:
Citylife.am -Մեկ այլ ստեղծագործության մեջ նկարագրում եք ձեր հույզերն ու մտքերը մինչ Գերմանիա մեկնելը, նշում եք, որ հայրենիքից հեռանալը ձեզ համար երազանք էր, մի՞թե այդքան հիասթափեցրել է այն ձեզ:
Դավիթ –Ելնելով զուտ մարդկային մտածելակերպից` կան բաներ, որոնք հիասթափեցնում են: Մարդկանց վերաբերմուբքը միմյանց նկատմամբ երբեմն անտանելի է, բոլորը մտածում են միայն իրենց մասին:Եվ երբ գալիս է պահը, որ ավագ ու փորձառու սերունդը պետք է ձեռք մեկնի երիտասարդին և բարձրացնի վերև, բոլոր ճանապարհները փակվում են, և երիտասարդը մնում է ներքևում: Արժանի ուղեղները, որոնք կարող են զարգացնել երկիրը, զոհ են գնում սովետական մտածելակերպ ունեցող մարդկանց: Այդ պահին հիասթափված էի, հիմա այդ խնդիրը չկա: Ստեղծագործ մարդու էմոցիոնալ դաշտը հեղհեղուկ է. տվյալ պահին կարող ես լինել հիասթափված, հաջորդ պահին` չափազանց հիացած:
Citylife.am -Այժմ կա՞ ցանկություն երկրից հեռանալու:
Դավիթ –Այժմ ցանկություն չունեմ, որովհետև արդեն ունեմ ընտանիք, փորձում եմ որևէ կերպ օգտակար լինել երկրիս, ընտանիքիս, ընկերներիս, մշակույթին, այսինքն` պոտենցիալս սպառել իմ երկրում: Երբ հասկանամ, որ դա անհնար է, և ոչինչ այլևս չի կարող փոխվել, գուցե մտածեմ երկրից գնալու մասին: Այս պահին նման մտքեր չկան:
Citylife.am -Դավիթ, նկարագրեք հայ կնոջը:
Դավիթ –Հայ կինը աշխարհի ամենաշքեղն է, այս մեկ բառով կարելի է տալ ողջ նկարագիրը:
Citylife.am -Բավականին երիտասարդ եք, բայց գրեթե ամեն ինչի հասել եք, որն է հաջողության հասնելու ձեր բանաձևը:
Դավիթ –Մնալ լավ մարդ, որովհետև նույնիսկ ամենավատ մարդը, հանդիպելով լավ մարդու, լուսավորվում է: Ուղղակի պետք է դիմացինի հետ վարվել այնպես, ինչպես ուզում ես, որ քեզ հետ վարվեն:
Citylife.am -Այդքան լավ ու անկեղծ մարդ լինելը այս ասպարեզում չի՞ խանգարում:
Դավիթ –Ասպարեզների տարբերությունը ինձ համար նշանակություն չունի: Եթե նույնիսկ լինեի կոշկակար, մնալու էի լավ մարդ: Գուցե երբեմն այս ասպարեզում լկտիություն ու լպիրշություն է պետք, բայց նման մարդկանց օրգանիզմս տանել չի կարողանում:
Citylife.am -Որո՞նք են Ձեր առաջիկա պլանները:
Դավիթ – Ստեղծագործել, խաղալ, ճանապարհորդել, անել այն ամենն, ինչն ինձ կզարգացնի:
Citylife.am –Շնորհակալ եմ անչափ անկեղծ ու ջերմ զրույցի համար: Թող երջանկությունն ու հաջողությունը միշտ ձեզ ուղեկից լինեն:
Հարցազրույցը` Հասմիկ Մարտիրոսյանի /Citylife.am /
