Citylife.am- Ինչպես ասում են՝ սկսենք սկզբից․ ինչու՞ ռոք։
Պայքար- Ռոքը լսածս երաժշության ամենաարտահայտիչ ոճն է իմ ներքին աշխարհի, չնայաց այն բանին, որ շատ եմ լսում տարատեսակ երաժշտություն, ռոքը մնում է հոգեհարազատը։
Citylife.am- Նվագել եք «LousneLius», «Local Band» և «Scream» վանաձորյան ռոք-խմբերում: Արդեն 2009-ից «Որդան կարմիր»-ում եք․ կարո՞ղ ենք ենթադրել, որ գտել եք հենց ձեր բենդը (ժողովրդական լեզվով ասած՝ Ձեր տեղը) :
Պայքար– «Որդան Կարմիր»-ում տեղս իհարկե գտել եմ, «Local Band» և «Scream» խմբերում նվագել եմ ժամանակավոր։
Citylife.am- Պայքար, վանաձորյան խումբ եք, ե՞րբ կարողացաք դուրս գալ լոկալ ռոք բենդ լինելու որոկավորումից։
Պայքար- Երևի այն պահից, երբ առաջին անգամ Երևանում նվագեցինք ու իմացան մեզ ոչ միայն Վանաձորում, իսկ գլոբալ առումով՝ երբ երկրից դուրս համերգների մեկնեցինք։
Citylife.am- Մեր և Ձեր քաղաքից մի շարք այլ ռոք բենդեր են սկիզբ առել․ կա արդյո՞ք ինչ-որ ընդհանուր հատկանիշ, ինչ հատկություն, որը բնորոշ է հենց վանաձորյան խմբերին։
Պայքար– Տարբերություն լավ ու վատ իմաստով չէի առանձնացնի, փոխարենը կասեի՝ ոգով ենք տարբեր․ կոնկրետ մեր քաղաքում ստեղծագործական ուժ կա, որը շատ պաղ է, ու այդ ուժը միշտ հասել է մի երաժիշտի, որը որ հետագայում խումբ է ունեցել՝ իր նման երաժիշտների ու ինչ-որ կերպ հասցրել է մարդկանց իր իսկ ստեղծած երաժշտությամբ։ Չգիտեմ, անվերջ թեմա է, միշտ ավելցնելու բան կա։
Citylife.am- «Որդան կարմիր» անվանումն արդեն հուշում է, որ կան ինչ-որ էթնիկ, ժողովրդական երաժաշտական տարրեր․ արդյո՞ք միտումը ազգայինը լսելի դարձնելն է (մեզ մոտ և մեր սահմաններից դուրս)։
Պայքար– Դուք սկզբից ճիշտ նշեցիք՝ տարրեր։ Իհարկե «տարրեր» կոչվածը ունենում է նաև երգերի մշակում, բայց բնույթը մեր խմբի ստեղծագործական է, նույնիսկ մշակելուց։ Իսկ այդ մշակումները բնականաբար մարդկանց հասցնելն է, շատ սխալ կարծիք կա տարատեսակ երաժշտությունը սխալմամբ համարել՝ մեր ազգային, կամ ժողովրդական։ Տարբեր՝ թե ռոք, թե պարային խմբեր ու թե պոպ կատարողներ փորձում են այդ գիծը պահեն։
Citylife.am- Պայքար, ակտիվ եք նաև հասարակական մի շարք խնդիրներում ձեր վերաբերունքն արտահայտելիս․ դա համարում եք երաժշտի պարտականությունը, թե՞ մտահոգվում եք զուտ որպես քաղաքացի։
Պայքար– Իհարկե որպես քաղաքացի։ Կյանքում ոչ ոք չի պարտավորվել երաժիշտ լինելով կամքին հակառակ բան անել։ Ես ինքս որտեղ որ մասնակցել եմ, իմացել եմ՝ ուր եմ գնում կամ ինչ եմ անում։
Citylife.am- Պայքար, ապահովում եք հայկական արտադրության կիթառների էլեկտրոնիկան․ ե՞րբ և ինչպե՞ս սկսվեց համագործակցությունը։
Պայքար– Համագործակցությունը պարզ էր այն պահից, երբ առաջին անգամ կար խնդիր էլեկտրոնիկան ճիշտ մոնտաժելու՝ բոլոր չափանիշների համաձայն։ Այդ բնագավառում ես ունեմ հենց իմ՝ առայժմ փոքր արտադրանքը, որտեղ այդ նույն էլեկտրոնիկան ձեռքով պատրաստում եմ զրոյից։ Իսկ եթե ստեղծագործություն և էլեկտրոնիկա, իսկ կիթարները՝ ստեղծագործություն և փայտ, ապա ինչու չէ նաև համագործակցել ընդհանուր՝ ստեղծագործական աշխատանքում ու ստանալ նոր բրենդ թե կիթարի բնագավառում, թե էլեկտրոկիթարի՝ էլեկտրոնիկ պեդալների բնագավառում։ Առավել ևս, երբ Տիրայրն ու ես մտերիմ ենք։
Citylife.am- Մասնագիտությամբ նաև ինժիներ-մեխանիկ եք․ ենթադրե՞նք, որ Ձեր մասնագիտական հմտություններն իրենց մասին հիշեցրեցին հենց կիթառների պատրաստման մեջ։
Պայքար– Իհարկե, ինժեները դա ոչ միայն մասնագիտություն է, այլ հոգեվիճակ, ապրելաձև ու մտածելակերպ։ Դա դեռ մանկուց երևացող վարքագիծ է, նամանավանդ եթե ստեղծագործող ինժեների նախանշաններ են։ Ցավոք լավագույն սովորողը չեմ եղել, բայց այդ բացթողումները ընթացքում լրացնում եմ։ Ի վերջո այդ ամենը, ինչ ասում եմ երևում է արած աշխատանքների մեջ։
Citylife.am- Ասել եք, որ կիթառներում սեր եք ներդնում․իսկ հեշտությա՞մբ եք դրանք տեսնում ուրիշների ձեռքին։
Պայքար- Կիթառի մեջ սեր Տիրայրն է ներդնում, ես՝ կիթառի վարքագծերն եմ արտահայտում։ Իհարկե, հպարտությամբ եմ դիտարկում այն փաստը, երբ ինչ-որ մեկի ձեռքին Տիրայրի պատրաստած կիթառներից եմ տեսնում, կամ իմ պատրաստած պեդալներից։
Հարցազրույցը՝ Լուսանե Ջալալյանի/Citylife.am/
