Citylife- Ալիսա, բավականին յուրօրինակ և ոչ հաճախ հանդիպող անուն ունեք: Արդյո՞ք Ձեր անվան ընտրությունը որևէ նախապատմություն ունի:
Ալիս- Անունս հայրս է ընտրել, և հնչել է, այսինքն կնքվել է որպես Ալիս, սակայն ծնունդս լինելով սովետական միությունում, փաստաթղթում գրվել է Ալիսա.. իսկ Ալիս անունը հորս ծանոթ է եղել արևելյան, հմայիչ մի պարուհու շնորհիվ։
Citylife- Ի՞նչը Ձեզ դրդեց կամ ոգևորեց, որպեսզի ընդունվեք հենց թատերական ինստիտուտ:
Ալիս– Ես չեմ մեծացել արվեստագետներով շրջապատված միջավայրում, որ այդ հոսքի կամ ամենօրյա դաստիարակության արդյունքում, բնականոն հունով ընտրեմ դա որպես ինձ ճանապարհ: Առաջին անգամ ռեժիսոր կամ դերասան մոտիկից տեսել եմ 17 տարեկանում, երբ մայրիկիս հետ վերջապես գտանք թատրոնի և կինոյի ինստիտուտը և ընդունվեցի նախապատրաստական բաժին: Իսկ երգել, պարել և «լուրջ» բեմադրություններով հանդես եմ եկել 3 տարեկանից քույրիկիս հետ միասին։ Դպրոցական տարիքում արդեն բակային մակարդակի ելույթներ էին: Պարզապես, մեր ընտանիքում երաժշտությունը, կինոն անսպառ են եղել ծնողներիս, պապիս, մորեղբորս, հորեղբորս շնորհիվ:
Citylife- Համարվում եք դրամատիկական թատրոնի դերասանուհի: Ի՞նչ է Ձեզ տվել թատրոնը:
Ալիս– Ես թատրոն ընդունվեցի ավելի ուշ, քան պետք էր, սկզբում իմ որոշմամբ, իսկ հետագայում այդպես ստացվեց: Թատրոնում, այն էլ` Հ.Ղ. անվան դրամատիկական, ես չեմ աշխատում, այլ սովորում եմ, և ինձ թվում է՝ մինչև վերջ էլ այդպես կլինի…
Citylife- Ի տարբերություն արտերկրի դերասանուհիներին, հայ դերասանուհիները ավելի փակ են և հրաժարվում են ներկայանալ բաց, համարձակ տեսարաններում: Ինչպիսի՞ն է Ձեր տեսակետը, պատրաստ եք արդյո՞ք ներկայանալ բաց տեսարաններում:
Ալիս– Ես կարծում եմ, որ այդ կարծրատիպը գնալով մեզ մոտ էլ է փոխվում, եթե հետադարձ հայացք նետենք հինգ կամ տասը տարի առաջ, ապա այդ պրոգրեսսը կտեսնենք։ Սակայն այստեղ հարցն այլ է, և առավել ուշագրավ ու գերխնդիրային է որակը, որը ցավոք չենք կարողանում ապահովել: Ասեմ ավելին, բաց տեսարան ասելով, իհարկե, գիտեմ՝ Դուք ինչ ,նկատի ունեք, իսկ ես ավելացնում եմ դրան նաև հոգու մերկությունը….,որը էլ ավելի բարդ ու ռիսկային է, և եթե կա պրոֆեսիոնալ ֆիլմ, դերասանի առջև դրված հստակ գերխնդիր, իր կերպարի լիարժեք, ամբողջական ընկալումն ու ասելիքը ապա պետք է աշխատանքը կատարվի մաքսիմալ: Ամոթ է կիսով չափ, մասամբ գործ անելը, այդ դեպքում վաստակդ էլ այդպիսին կլինի, ինչ գործ էլ որ անես։
Citylife- Ձեզ միշտ տեսնում ենք համարձակ և ինքնավստահ կերպարներում․հետաքրքիր է՝ արդյո՞ք կյանքում նույնքան համարձակ եք:
Ալիս-Չէի ասի, որ միշտ հանդես եմ եկել համարձակ և ինքնավստահ կերպարներով, երևի խոսքը վերջին ժամանակների մասին է, նույնիսկ դեռ ինձ չեմ էլ համարում ինքնառեալիզացված` իմ հնարավորությունների և իմացությունների թեկուզ որոշակի չափով: Այո, համարձակ եմ իմ որոշումների, զգացմունքների, կարծիք արտահայտելու, իդեաներս իրականացնելու և հետևողական լինելու հարցում։ Համարձակ եմ չստելու, եղածը չկեղծելու հարցում, առավել ևս ինքս ինձ, գրեթե միշտ ստացվում է շիտակ լինել ինքս ինձ հետ, և կարողանալ իրական, բաց աչքերով նայել կյանքին, որքան էլ փորձությունները դաժան և ցավոտ լինեն, կարևորը ինքս ինձ հետ լինեմ, և չմոլորեցնեմ ինձ մակերեսային, փայլող շղարշներով:
Citylife- Ինչպիսի՞ն պետք է լինի տղամարդը, որպեսզի գրավի Ձեր ուշադրությունը:
Ալիս– Առնական: Այնքան տղամարդկային, որքան որ ես կարող եմ լինել կանացի: Խելացի և մեծահոգի, իմասուն, տաղանդավոր:
Citylife- Ալիսա, վախենում եք արդյո՞ք ծերանալուց:
Ալիս– Վախենում եմ «ծեր մարդ» երևալուց…
Citylife- Ինչպե՞ս եք վերաբերում պլաստիկ վիրահատություններին: Եվ արդյո՞ք երբևէ դիմել եք պլաստիկ միջամտության:
Ալիս– Առհասարակ, բոլոր վիրահատություններին վերաբերվում եմ վատ, սակայն եթե կա խիստ անհրաժեշտություն, հատկապես առողջական խնդրով նախապայմանավորված, ապա դրական: Եթե կա խնդիր և լուծման տարբերակ, ուրեմն պետք է լուծել:
Citylife- Արարք, որը երբեք չեք ների:
Ալիս– Դժվարանում եմ ասել, քանի որ ինքս ներողամիտ եմ, առաջնորդվելով հետևյալ դևիզով. «ով ինչ անի` իրեն կանի»: Ինչպես նաև չափից շատ սիրում և կարևորում եմ առողջությունս ու ժամանակս: Երևի թե, ավելի շուտ, կան բաներ, որ ինքս ինձ չեմ ների, քան դիմացինին։
Citylife- Կա արդյո՞ք աշխատանք, որը երբեք չեք անի:
Ալիս– Եթե այն արդեն կոչվում է` աշխատանք, ապա իհարկե` «հոն առաջ` ի գործ», միայն թե տվյալներս թույլ տան, որպեսզի այն թերի, կամ ի վնաս որևէ մեկին չլինի:
Հարցազրույցը՝ Դիանա Նազարյանի/Citylife.am/
