
Փետրվարյան վերջին օրն է՝ ամենադանդաղաշարժը։ Արդարացիորեն մեր միտքն ու սիրտը գարուն է պահանջում։ Ձմռան հետ՝ վառարանի, ջերմանալու հոգսն ընկրկում է․ գարնան զով, գարնան պաղ ջերմութունը խոստանում է հերիքել, խոստանում է աստճանաբար, հանդարտ, մեղմ քեզ վերցնել իր գիրկն ու տանել․․․ Գարունը հայացք է նետել քաղաքին։ Քաղաքում էլեկտրալարերին ու փողոցներին զուգահեռ հայացքներն են ձգվում: Փողոցների պես խաչվում ու խաչմերուկվում են, բեկվում, թեքվում… Փողոցների պես տանում հեռուներ, հաճախ մոլորեցնում՝ թե անծանոթ են … Երբ ժամանակ կար ու կանգ առա, երբ կարիք կար ու ակնոց կրեցի, երբ վաղուց կկոցած աչքերս լայն բացեցի ինքնաբերաբար, ինչ-որ մի կերպ սկսեցի տեսնել հայացքները. ճառագայթների պես էին՝ աչքի զարնող, ու կենսագրության պես էին՝ բաց գրքի, որի էջերի քանակն այդպես էլ անհայտ է մնում … Երկար նայեցի՝ մի ամբողջ կյանք… Բոլոր հայացքներն էլ լիքն էին՝ ինչով ասես․սառնությամբ, սուրճի բույրով, կորստով էին լիքը, լրագրերով, տարադրամի փոխարժեքով, անհանգստությամբ, թթվությամբ՝ ինչով ասես, ու ես լցվեցի այդ հայացքներով … Գիշերվա անձրևից հետո՝ առավոտյան փողոցը մարդաշատվել էր, կանաչը՝ ցողոտվել …
Ծաղկավաճառ տատիկներն էլ հորդորում էին ձնծաղիկ գնել՝ պնդելով, թե այն շատ էժան է … իրո՞ք, մի ամբողջ ձմեռ անծաղկունք աշխարհում ձնծաղի՞կ, ու այն էլ շա՜տ էժա՞ն : Ի՜նչ անպետք ու խեղճ էր ձնծաղիկը, թե նրան ծերերը վաճառում, իսկ ջահելները չէին գնում: Եվ ի՞նչ կար ծերերի ու ջահելների հայացքներում, գուցե է՞լի տարադրամի փոխարժեք… Իսկ ձնծաղկի՞, գուցե նա մանկական թրթիռով ու վաղահաս ափսոսանքով էր նայում անցորդներին. հիմարությու՛ն. ծաղիկները հայացք չունեն: Բայց և այնպես, եթե նրանց փոխարեն որևէ մեկը լիներ, մի՞թե ճիշտ նրանց պես չէր թոռոմի անպետքությունից…
Նյութը՝ Լուսանե Ջալալյանի/Citylife.am/